Dwa tygodnie temu z Ziemskiego planu odszedł człowiek, których w zawodzie duszpasterzy już dziś niewielu. Z pięknym prowadzeniem i wielkim spokojem, nie z tych czasów.
Znał wszystkich swoich parafian, zdaje mi się, że niósł coś, co dziś nazywają miłością bezwarunkową, ale cóż, mogę się mylić. Nie znałam go przecież tak dobrze. Ale serca jego nie trzeba było znać, było je czuć. Nie śpieszył się z odprawianiem mszy, ani z opowiadaniem kazań, nie rozglądał po cerkwi lustrując ludzi, jego oczy skierowane były zawsze „gdzieś”.. w dal. Nie podawał nigdy ceny za obrządki, u niego „co łaska” naprawdę znaczyło co łaska.
Pogrzebał moich dziadków, dał ślub moim Rodzicom, ochrzcił nas wszystkich, dał ślub mojej siostrze, potem ochrzcił jej dzieci, moje dzieci, a potem.. pochował moich Tatę, Mamę. 

Kiedyś, jako nastolatka, pamiętam to uczucie, kiedy zamykałam za sobą drzwi wchodząc do cerkwi, czułam, jakbym się przeniosła do innego wymiaru, do innego świata. Nie planowałam tego, tak się po prostu działo. Och, i żeby nie było, wiele, wiele razy dłużyły mi się te msze.. freski na suficie cerkwi, piękne i potężne, miałam przestudiowane w wielu detalach. Kiedy jako dziecko pytałam mamę, jak długo jeszcze, zawsze odpowiadała – jeszcze trochę.. och, nie rozumiałam tego określenia.
Nie było mowy o polityce, była święta przestrzeń, gdzie fruwała energia i czas miał zupełnie inny wymiar..